Αλατόνερο

Ο θρίαμβος του Ποσειδώνα και οι τέσσερες εποχές, ρωμαϊκό μωσαϊκό, 4ος αιώνας

Οι κάτοικοι του γεωγραφικού μας χώρου – και όλοι οι σκόρπιοι ανά την υφήλιο μέτοχοι αυτής της πολιτιστικής συνέχειας μερικών χιλιάδων χρόνων – αυτοί που κατά περιόδους αυτοπροσδιοριζόμαστε σαν Έλληνες, είμαστε έθνος ναυτικό. ‘Λαοί της θάλασσας’ ήταν ο πρώτος συλλογικός προσδιορισμός που χρησιμοποίησαν για το σινάφι μας οι Αιγύπτιοι, τη δεύτερη χιλιετία προ Χριστού.

Στις φλέβες μας ρέει νερό θαλασσινό. Ίσως γι αυτό το αίμα μας είναι αλμυρότερο από το συνηθισμένο – το ίδιο και τα δάκρυα και ο ιδρώτας μας. Ευτυχώς! Γιατί το αλάτι είναι απολυμαντικό. Όποιος αγόρασε ποτέ ενυδρείο, ή έστω γυάλα για χρυσόψαρα, θα το ξέρει. Στο Μεσαίωνα πλένανε τις πληγές με αλατόνερο για να μην κακοφορμίσουν. Και εμείς πάντα ξεπλένουμε τις πληγές και τα κρίματα μας με το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυα μας.

Μη φοβάστε λοιπόν, δεν μας πιάνει τίποτα. Ειδικά για κάποιους από τους συμπατριώτες μας ισχύει το ‘κακό σκυλί ψόφο δεν έχει’. Δεν με ενδιαφέρουν όμως αυτοί. Μιλάω για μας, τους καλούς, τους δίκαιους, που κοιμηθήκαμε τον ‘ύπνο του δικαίου’ για τριάντα χρόνια ενόσω τα ‘κακά σκυλιά’ φυλάγανε τα πρόβατα. Ήταν επόμενο πως θα ξυπνούσαμε άσχημα. Είναι ώρα για πληρωμή, ξέπλυμα και απολύμανση αλλά ο χρόνος είναι γιατρός. Για αυτό το χρόνο που πλησιάζει σας εύχομαι υγεία και μια αχτίδα ελπίδα.

Καλά – δηλαδή όμορφα – Χριστούγεννα.