Πως είμαστε για τα πανηγύρια δεν είναι μόνο άποψη του Παναγιώτη. Ο Salvator το απαθανάτισε πολύ νωρίτερα.
Φυσικά δεν άφησε έξω τους Μαχαιραδιώτες, πάνω από έναν αιώνα πριν αφήσουν να καεί η Αγία Μαύρα.
Τη μούρλια την προσάπταμε πάντα στους Κερκυραίους, επειδή αυτοί είχαν τρελλοκομείο ενώ εμείς δεν είχαμε τάχα μου ανάγκη, και ας ήτανε σμπαρλάδο ούλο μας το νησί. Είχαμε όμως στυλ,
γούστο,
και κομψότητα να φάνε και οι κότες.
Δικαιολογημένη η παραδοσιακή μας υπεροψία απέναντι στους ... απέναντι. Ακόμα και οι νερουλάδες μας είχανε αέρα (τώρα να δείτε τι γίνεται).
Μέχρι και οι τσοπάνηδες μας από το Καμπί ήτανε κοσμοπολίτες και ταξιδεμένοι.
Οι χωριατοπούλες μας όμως ήταν σεμνές -- σχετικά.
Τα μοναστήρια μας είχανε καλογέρους
και καλογεροπαίδια,
και στα χωριά ασχολούνταν ακόμα με τη γεωργία.
Πλαστική σακούλα πεταμένη δεν έβλεπες πουθενά γιατί είχαμε μαλαθούνια.
Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν αλλά τα σκουπίδια τα μαζεύαμε και με τα κάρα, δεν εκτρέφαμε αρουραίους.
Τότε είχαμε καμίνια, τώρα έχουμε μόνο νταμάρια ορατά από τη Γλαρέντζα.
Κάποτε φτιάχναμε κουρελούδες, τώρα κουρελούδες γίναμε εμείς.
Τώρα τα αμπέλια τα κάνουμε γκαρσονιέρες αλλά δεν είμαστε Σαντορίνη να φορτώνουμε τουρίστες στα βασταγούρια.
Ίσως νομίζει κανείς πως είμαι υπερβολικός και ότι υπάρχουν όρια στην παλαβομάρα μας. Ας μου βρει τότε ένα μέρος του κόσμου όπου έχουν παράδοση να κάνουν μάντσιες (φάρσες) πριν τον Επιτάφιο. Τέλος πάντων,
Καλό Πάσχα!
