Η γκιόστρα των πολιτικών

 Η Αφροδίτη του Ούρμπινο, Tiziano, 1538

Αν μου λέγατε κάποτε πως θα νοσταλγούσα τη λέξη ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ θα σας εφασκέλωνα. Κι όμως, έφτασα να λέω ας είχε η Ζάκυνθος θερινό σινεμά κι ας μου απαγορευότανε η είσοδος. Και τούτο το κείμενο ότι και να κάνω, όπως και να το στριφογυρίζω στο μυαλό μου, μου βγαίνει ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ. Θεωρείστε τους εαυτούς σας προειδοποιημένους. Δε λέω πως φταίει η νοσταλγία, αυτός ο βρομόστομος ο Σαχλίκης φταίει. Δική του είναι η γκιόστρα των πολιτικών.

Τι σας πέρασε από το μυαλό; Πως μιλάω για πολιτική αναμέτρηση σε δημοτική και περιφερειακή αρένα; Άαπαπα! Δεν είχε τέτοια το 14^ο αιώνα. Το ότι ψηφίζουνε οι Ζακυνθινοί σε λίγες μέρες για κονσέγιο (συμβούλιο για τους αμύητους) είναι απλή συγκυρία – και πρώτης τάξεως δικαιολογία για βωμολοχίες. Για όσους επιμένουν να είναι ανυποψίαστοι να εξηγήσω πως πολιτικές λέγανε στον ύστερο Μεσαίωνα τις αμαρτωλές. Και αν ακόμα δεν καταλάβατε, ορίστε:

Ναι ρε σεις, για πουτάνες μιλάμε. Τους πολιτικούς τώρα, τι να λέμε, τους ξέρετε – δυστυχώς. Και που διαφέρουν οι πολιτικές από τους πολιτικούς, εκτός από το γένος, θα μου πείτε. Στην πραμάτεια φυσικά, που αλλού; Οι πρώτες πουλούσαν τα κάλλη τους. Οι δεύτεροι πουλούν μούρη, εκδουλεύσεις, αέρα κοπανιστό, την πατρίδα τους στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη μάνα τους αν βρουν αγοραστή. Το κορμί τους σπάνια το πουλούν, όχι γιατί αντίκειται στις αρχές τους αλλά γιατί συνήθως είναι μηδαμινής αξίας.

Όχι, όχι, δεν τους αδικώ! Δεν θα το ήθελα άλλωστε ποτέ αφού ούτε αυτοί μας έχουν αδικήσει. Τα θέλαμε και τα πάθαμε. Το δίκαιο και το σωστό να λέγεται. Παραδείγματος χάριν, εγώ τους πιστεύω πως πραγματικά θα φτιάξουν προβλήτα για τα κρουαζιερόπλοια. Περιμένουν όμως πρώτα να πέσει το Κάστρο για να ’χουμε μπάζα. Κάτι λίγους σεισμούς μετράμε. Τι να το κάνουμε το Κάστρο όταν έχουμε το κτίριο Βούρτση που δεν πέφτει με τίποτα;

Θυσιαστήριο και σύμβολο του παρόντος μας. Αξιοθέατο του μέλλοντος των απογόνων μας; Το κτίριο Βούρτση.

Ο Στέφανος ο Σαχλίκης λοιπόν μπορεί να ήτανε τζογαδόρος και πορνόβιος αλλά ήτανε και λεβέντης, γι αυτό είδε της φυλακής τα σίδερα από τη μέσα μερία – απέσω που θα ’λεγε ο ίδιος. Έχοντας αρκετό χρόνο για περίσκεψη εκτίμησε δεόντως το χαρακτήρα κάποιας συγκεκριμένης κυρίας, της Κουταγιώταινας, και της αφιέρωσε σημαντικό μέρος του έργου του υμνητικότατα:

Τώρα που ελπίζω πως φτιάξαμε κάποιο κλίμα ας ηχήσουν οι σάλπιγγες και ας αρχίσει το αιματηρό κονταροχτύπημα.

                                                         ή και

   Αμαζόνες, Χρονικό της Νυρεμβέργης, Hartmann Schedel, 1493

Έχοντας απολαύσει τη φανταστική περιγραφή μιας γκιόστρας αμαζόνων στη Βενετοκρατούμενη Κρήτη ας μη τσιγκουνευτούμε και κάποιες σκέψεις για τα λιγότερο σημαντικά,  τις επερχόμενες εκλογές εν προκειμένω. Όπως μαντεύετε περιμένω μία από τα ίδια. Στη χώρα που η ατιμία παίζει πάντα εντός έδρας, με κανόνες βολικούς και πουλημένο διαιτητή φαίνεται πως η ανάγκη είναι η μόνη δύναμη προόδου. Και πάλι είμαστε και θα αποδειχθούμε κατώτεροι των περιστάσεων. Ο Στέφανος πάντως έδωσε γραμμή:

Δεν προτρέπω κανέναν να την πάρει.  Μην περιμένετε όμως ούτε να σας πω τι να ψηφίσετε. Όχι επειδή ξεκίνησα ένα ιστολόγιο να σας πατρονάρω κιόλας. Καλύτερα να μου πείτε εσείς ποιόν να ψηφίσω. Θα σας παιδέψω όμως λέγοντας πως τους αναρμόδιους στα δύσκολα και κωλυόμενους από τη γραφειοκρατία, τους ρήτορες της δεκάρας, τους χασομέρηδες της πρώτης γραμμής στις δοξολογίες και επετείους, τους εντεταλμένους λύτες προβλημάτων των μη συμμετεχόντων, τα κομματικά στρατιωτάκια και τους παραγοντίσκους αντάρτες, τους πρωθιερείς του εγώ, τους διαχειριστές του ελλείμματος τσίπας, τους ευέλικτους ψηφοσυλλέκτες και παπατζήδες της αλήθειας, αλλά και όλες γενικά τις κλανιόλες, τους έχω γραμμένους εκεί που δεν πιάνει ούτε σταυρός προτίμησης.

Όσο για τις πολιτικές της πολιτικής, τους χορευτές και τους χειροκροτητές στο μακρύ ζεϊμπέκικο της διαφθοράς και της κατάντιας μας, ας έχει ο καθένας τους την κατάρα του Σαχλίκη:

Ούτε μία αξιόπιστη κατάρα δε μπορεί να βρει κανείς πια. Φτού!

Τα αποσπάσματα είναι από ‘Carmina Graeca Medii Aevi’ του Wilhelm Wagner, 1873 και ‘Γραφαί και Στίχοι και Ερμηνίαι Στέφανου του Σαχλήκη’ του Emile Legrand, 1871